สระ
สระ
.jpg)
รูปสระ สระในภาษาไทยนั้นเเปลกออกไปจากบาลี เเละสันสกฤต เเละภาษาอื่นๆ ที่ถ่ายเเบบมาด้วยกัน คือ ภาษาเหล่านั้นมีรูปสระเป็น ๒ ชนิด ใช้ เขียนโดดๆ ชนิดหนึ่ง ใช้ประสมกับพยัญชนะอีกชนิดหนึ่ง เเต่ในภาษาไทยมีเเต่รูปสระ ที่ใช้ประสมกับพยัญชนะอย่างเดียว เมือ่ต้องการจะเขียนโดดๆก็เอาตัว อ ซึ่งจัดเป็นพยัญชนะมาประสมเข้า ออกเสียงเช่นเดียวกับสระเปล่า เช่น อา, อู, เอ, เป็นต้น เว้นเเต่สระ ฤ ฤา ฦ ฦา ๔ ตัวนี้เขียนโดดๆก็ได้ ประสมกับพยัญชนะก็ได้ เช่นเดียวกับสระอังกฤษ เเละรูปสระนั้นบางทีก็ใช้ รูปเดียว เป็นสระหนึ่ง บางทีก็ใช้หลายรูปประสมกันเป็นสระหนึ่ง มีต่างๆกันเป็น ๒๑ รูป ดังนี้
1. –ะ เรียก วิสรรชนีย์ สำหรับประหลังหรือเป็นสระอะ เเละประสมกับรูปอื่น เป็นสระ เอะ เเอะ โอะ เอาะ เออะ เอียะ เอือะ อัวะ
2. –ั เรียก ไม้ผัด หรือ ไม้หันอากาศ สำหรับเขียนข้างบนเป็นสระ อะ เมื่อมีตัวสะกด เเละประสมกับรูปอื่นเป็นสระ อัวะ อัว
3. –็ เรียก ไม้ไต่คู้ สำหรับเขียนข้างบน เเทนวิสรรชนีย์ในสระบางตัวที่มี ตัวสะกด เช่น เอ็น เเอ็น อ็อน ฯลฯ เเละใช้ประสมกับตัว ก เป็นสระ เอาะ มีไม้โท คือ ก็ อ่าน (เก้าะ)
4. –า เรียก ลากข้าง สำหรับเขียนข้างหลัง เป็นสระ อา เเละประสม กับรูปอื่น เอาะ อำ เอา ู
5. –ิ เรียก พินทุ์ อิ สำหรับเขียนข้างบนเป็นสระ อิ เเละประสมกับรูปอื่น เป็นสระ อี อึ อื เอียะ เอีย เอือะ เอือ เเละใช้เเทนตัว อ ของ สระ เออ เมื่อมีตัวสะกดก็ได้ เช่น เกอน เป็น เกิน ฯลฯ
6. –่ เรียก ฝนทอง สำหรับเขียนข้างบนพินทุ์ อิ เป็นสระ อี เเละประสม กับรูปอื่นเป็นสระ เอียะ เอีย
7. –ํ เรียก นฤคหิต หรือ หยาดน้ำค้าง สำหรับเขียนข้างบนลากข้าง เป็นสระ อำ บนพินทุ์ อิ เป็นสระ อึ ในภาษาบาลีเเละสันกฤตท่านจัดเป็นพยัญชนะ เรียกว่า นิคหิต หรือ นฤคหิต สำหรับเขียนบนสระในภาษาบาลี อ่านเป็น เสียง ง สะกด เช่น กํ กึ อ่านว่า กัง กิง ในภาษาสันสกฤต อ่านเป็นเสียง ม สะกด เช่น กํ กึ อ่านว่า กัม กิม โบราณนำมาใช้เช่น ชุมนุม ฯลฯ
8. ” เรียก ฟันหนู สำหรับเขียนบน พินทุ์ อิ เป็นสระ อือ เเละ ประสมกับสระ อื่นเป็นสระ เอือะ เอือ
9. –ุ เรียก ตีนเหยียด สำหรับเขียนข้างล่างเป็นสระ อุ
10. –ู เรียก ตีนคู้ สำหรับเขียนข้างล่างเป็นสระ อู
11. เ- เรียก ไม้หน้า สำหรับเขียนข้างหน้า รูปเดียวเป็นสระ เอ สองรูป เป็น สระ เเอ เเละประสมกับรูปอื่นเป็นสระ เอะ เเอะ เออะ เออ เอียะ เอีย เอือะ เอือ เอา
12. ใ เรียก ไม้ม้วน สำหรับเขียนข้างหน้าเป็นสระ ใอ
13. ไ เรียก ไม้มลาย สำหรับเขียนข้างหน้า เป็นสระ ไอ
14. โ เรียก ไม้โอ สำหรับเขียนข้างหน้า เป็นสระ โอ เเละเมื่อ ประวิสรรชนีย์ เข้าไปเป็นสระ โอะ
15. อ เรียกตัว ออ สำหรับเขียนข้างหลังเป็นสระ ออ เเละประสมกับรูปอื่น เป็นสระ อือ (เมื่อไม่มีตัวสะกด) เออะ เออ เอือะ เอือ
16. ย เรียกตัว ยอ สำหรับประสมกับรูปอื่นเป็นสระ เอียะ เอีย
17. ว เรียกตัว วอ สำหรับประสมกับรูปอื่นเป็นสระ อัวะ อัว
18. ฤ เรียกตัว รึ สำหรับเขียนเป็นสระ ฤ
19. ฤา เรียกตัว รือ สำหรับเขียนเป็นสระ ฤา
20. ฦ เรียกตัว ลึ สำหรับเขียนเป็นสระ ฦ
21. ฦา เรียกตัว ลือ สำหรับเขียนเป็นสระ ฦา ฤ ฤา ฦ ฦา 4 ตัวนี้เป็นสระมาจากสันสกฤต จะเขียนโดดๆก็ได้ ประสมกับ พยัญชนะก็ได้ เเต่ใช้เขียนข้างหลังพยัญชนะ
เสียงสระ ถึงเเม้ว่าสระจะเป็นเสียงเเท้ ซึ่งเปล่งออกมาจากลำคอก็ดี เเต่ก็ต้องอาศัย ฐาน คือที่เกิดบ้างเล็กน้อยเหมือนกัน เเต่ไม่ต้องใช้ลิ้นหรือ ริมฝีปากให้มาก จนทำให้เสียงเเปรไปเป็นพยัญชนะ ในภาษาไทยมีเสียงสระต่างกันเป็น ๓๒ เสียง ซึ่งประกอบขึ้นด้วยรูปสระ ๒๑ ข้างต้นดังนี้
สระเสียงสั้น | สระเสียงยาว | ||
| –ะ | อะ | –า | อา |
| –ิ | อิ | –ี | อี |
| –ึ | อึ | –ื | อื |
| –ุ | อุ | –ู | อู |
| เ-ะ | เอะ | เ- | เอ |
| เเ-ะ | เเอะ | เเ- | เเิอ |
| โ-ะ | โอะ | โ- | โอ |
| เ-าะ | เอาะ | –อ | ออ |
| เ-อะ | เออะ | เ-อ | เออ |
| เ-ียะ | เอียะ | เ-ีย | เอีย |
| เ-ียะ | เอือะ | เ-ือ | เอือ |
| –ัวะ | อัวะ | –ัว | อัว |
| ฤ | ฤา | ||
| –ำ | อำ | ||
| ไ- | ไอ | ||
| ใ- | ใอ | ||
| เ-า | เอา |
18 สระเดี่ยว : อะ อา อิ อี อึ อื อุ อู เอะ เอ เเอะ เเอ โอะ โอ เอาะ ออ เออะ เออ
6 สระประสม : เอียะ เอีย เอือะ เอือ อัวะ อัว
8 สระที่เหมือนพยัญชนะ : ฤ ฤา ฦ ฦา อำ ไอ ใอ เอา
อ้างอิง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น